رواندرمانی – روانکاوی به زبان غیرتخصصی

رواندرمانی درک می‌کند که ما دوست داریم از خودمان دور بمانیم، چون بسیاری از آن‌چه می‌توانیم کشف کنیم دربرگیرنده‌ی این تهدید است که دردناک باشد!

ممکن است دریابیم که در پس ذهن‌مان از افراد معینی عمیقاً خشمگین هستیم که بناست فقط دوست‌شان داشته باشیم. یا ممکن است مطلع شویم که اگرچه می‌خواهیم افراد شریف و مطیعی باشیم، به فانتزی‌هایی پناه می‌دهیم که در سمت و سویی قویاً انحرافی و نابه‌جا قرار می‌گیرند.

ما به منظور « پنهان ساختن افکار خود »، از طیف وسیعی از آن‌چه رواندرمانی مکانیسم‌های دفاعی می‌نامد استفاده می‌‌کنیم.

ما به چیزی معتاد می‌شویم؛ در واقع هر وقت که داریم هرگونه وابستگی جنون‌آمیز به چیزی هر چیزی می‌پرورانیم تا احساسات تاریک‌تر و آزارنده‌تر خود را در خفا نگاه داریم، معتاد هستیم!

با حمله و بدنام ساختن آن چه دوست داریم اما موفق نشده‌ایم به آن دست یابیم- به خودمان دروغ می‌گوییم.

افرادی که زمانی می‌خواستیم با آنها دوست باشیم، شغل‌هایی که امیدوار بودیم داشته باشیم، زندگی‌هایی که تلاش می‌کردیم تقلید کنیم، را رد می‌کنیم.

ما از طریق نوعی بدبینی تعمیم‌یافته به دروغ، توجه را به سمت همه‌چیز و همه‌کس متوجه میسازیم تا سیه‌روزی در مورد یک یا دو چیز را به طور اخص دفع کنیم.

ما می‌گوییم که تمام انسان‌ها وحشتناک هستند و هر فعالیتی سازشکارانه است -تا علت خاص درد و رنج ما، موشکافی نشود و احساس شرم را جذب نکند. ما

با پر کردن ذهن خود از ایده‌های چشمگیر دروغ می‌گوییم

این عمل به وضوح هوش ما را به جهان اعلام می‌کند اما با ظرافت اطمینان می‌دهد که فضای ذهنی زیادی را باقی نمی‌گذارد تا ما به کشف مجدد احساساتی از طرد یا سردرگمی بپردازیم -چراکه رشد شخصیت‌ ما ممکن است متکی بر آن‌ها باشد.

«دفاع پاسخی به ترس است»، بنابراین بخش مهمی از کار رواندرمانی ، خلق محیطی است که در آن احساس اطمینان ‌کنیم که در نقاط ضعف خود مورد حمله قرار نخواهیم گرفت، و بنابراین بتوانیم بالاخره دست به این مخاطره بزنیم که دفاع‌هایمان را به جای استفاده از آن‌ها بررسی کنیم.